Cultuur snuiven

Vanmiddag ga ik naar het Sydney Opera House. Dit stond al lang op mijn lijst met activiteiten om te doen en gisteravond besloot ik om dan ook maar eens te gaan. Vanmiddag speelt de Messiah, een voorstelling die typisch met kerst en pasen wordt gespeeld. Ik ben erg benieuwd en heb er veel zin in.

Sebastiaan jarig

Een grote dag vandaag: Sebastiaan word vandaag 6 jaar.

Van Harte Gefeliciteerd!


Tussen Sinterklaas en Kerst komen er nu dus nog meer kadootjes, als het allemaal maar in de koffer past. En dan het verjaardagsfeest. Dit keer zonder 30 kinderen en zonder de poppenkast, de handschilderingen en de samescholoing van nannies in de hoek van de kamer die aan het einde van de middag een stukje taart voor hun koter veiligstellen. Maar wel met vriendjes en vriendinnetjes, een lekkere taart die opa heeft gemaakt en familie om het mee te vieren.

In Nederland betekende 6 jaar worden dat je naar de 'grote school' ging, dat is hier ook wel een beetje zo, alleen heeft Sebastiaan al een paar maanden in 'Year One' in Mumbai gezeten. Dat zal dus straks op zijn nieuwe school in Castle Cove wel goedkomen.

Het is bijna niet te geloven hoe snel de afgelopen jaren zijn gegaan. Zo zit je op zolder aan de kattenburgergracht in Amsterdam, zo zit je in Nederland en Australie met een halve wereld tussen elkaar in. Nog 33 dagen en dan zijn we weer samen. En volgend jaar vieren we het weer samen.

Cole Classic

Australie is goed in z'n charity-events. Allerlei activiteiten voor het goede doel. De movember-maand is achter de rug (foto's met de snor-ontwikkeling houden jullie nog tegoed), maar nieuwe events komen en gaan. Een hardlooptocht van één mijl door de stad in kerstmannenpak, snacks en snoep op elke afdeling waarbij een deel van de opbrengst naar het goede doel gaat, kerstmarkten en natuurlijk de nodige sportevenementen. Iemand legde mij uit dat er hier weinig gesubsidieerd wordt en goede doelen veel meer dan in Nederland afhankelijk zijn van sponsorgelden. En dat zullen we weten. Dit keer heb ik mij zelf opgegeven voor een sponsor-event: een zwemtocht langs Manly beach, de Cole Classic op 7 februari. De supermarkt heeft er zijn naam al aan verbonden als sponsor en de deelname is bepaald niet gratis. Maar het is ongetwijfeld een leuk evenement en iets wat ik ook nog wel overleef, want laf als ik ben heb ik mij opgegeven voor de 1 kilometer. Vanochtend na de opgave ben ik gelijk maar eens in het zwembad gaan proberen hoe ver dat dan is. Enfin, mischien moet ik toch maar 2 kilometer gaan doen voor een echte uitdaging. In elk geval ga ik wel even trainen voor een goede tijd. En ik hoop dat ik wat meer mensen kan vinden om mee te doen, want dat is toch het leukste, je maakt er een echt familiedagje uit van.

Netwerken, ahum...

Zoals bekend ben ik in augustus druk aan de slag geweest met verschillende recruiters om een baan te vinden in Sydney. In de afgelopen weken ben weer met diezelfde recruiters aan de slag geweest, dit keer om tijdelijke staf te vinden. De andere kant van de tafel zeg maar. Vanwege mij toekomstige opbrengstpotentieel, of vanwege de mooie som geld die ongetwijfeld aan mij is verdiend, ben ik afgelopen week uitgenodigd op een vaartochtje in de haven van Sydney met een van deze recruiters. Met 20 man en een gevulde koelbox op een catamaran de haven rond. Onderweg aan een strandje even een duik van de boot om af te koelen, dan weer een drankje om warm te worden. Onnodig om te zeggen dat het een lange avond werd. En een zware ochtend.

Entertainen is niet iets nieuws, maar in de afgelopen jaren in India heb ik er weinig van meegemaakt. Schaamteloos duik ik er nu in onder. Netwerken is ook werken, tenslotte..

Pub aan huis

Op aanraden van mijn tijdelijke huisgenoot, Gordon, heb ik tijdens de tocht van Melbourne naar Sydney besloten de pubstays eens te proberen. De eerste avond vanuit Melbourne heb ik met enige moed de snelweg verlaten om naar Yarram aan de kust te rijden. Niet bepaald een toeristische treppleister, maar wel een authentiek plaatsje, met een authentieke pub. Omdat het een vissersplaats is en vissers aan het einde van de week wel een verzetje willen hebben (althans, zo leek het), stond de pub vol met grote mannen in varierende staat van beneveling.En om iedereen bezig te houden met onschuldig vermaak was er de vrijdagavond bingo. Grote schalen vlees van de lokale slager, trays met bier en een paar stukken gereedschap. Ik wilde geen nee zeggen tegen de kaartjesverkoper maar was toch wel blij dat ik met lege handen weer kon vertrekken.
De tweede avond was aanmerkelijk minder enerverend. De vermoeidheid had toegeslagen en met minder ambitie dan ik mijzelf had toegedacht bleef ik steken in Eden. Wederom een vissersplaatsje waar een paar maanden per jaar de walvissen tot vlak onder de kust komen. Verrassend, want tot midden van de vorige eeuw betekende dit dat ze vervolgens gejaagd werden om als levertraan en andere producten te worden verwerkt. Eden heeft de twijfelachtige eer om de plaats te zijn waar de walvisvangst vanaf de wal het langste heeft bestaan. (En nee, niet met hengels, maar met kleine bootjes die vanaf de wal vertrokken in plaats van met grote schepen). OP deze avond heb ik maar kort mijn neus laten zien in de pub. Het was wederom geen plaats om evenin een gesprekje in te breken.
En de kamers? Enfin, de eerste nacht betaalde ik 30 dollar (18 euro), de tweede nacht 20 dollar. Voor dat geld kreeg ik een eigen kamer, een bed, een raam (de eerste nacht) en een eigen badkamer
(de tweede nacht). En ik kreeg een beetje echte Australiana. En daar was het tenslotte om te doen.

Melbourne-Sydney, weg van de snelweg

Ik schreef al eerder over mijn roadtrip van Brisbane naar Sydney een paar weken geleden. 1000 kilometer snelweg met wat korte uitstapjes. Afgelopen week was ik voor mijn werk in Melbourne en in plaats van terug te vliegen had ik besloten de 1200 kilometer terug te rijden. Mischien een van de voordelen van hier alleen zijn, dat soort trips zijn snel besloten.Verrassend genoeg ben ik nog maar weinig mensen tegengekomen die deze rit hebben gemaakt. Verrassend, want het is een schitterende tocht langs de kust, door de bergen en vaak zonder een andere auto te zien.

Ik moet nog even vermelden dat ik gepland had om dit met de Tomtom te doen. In Brisbane was ik mijn nieuwe naviogator kwijtgeraakt en stond vrijdagmiddag op het punt om een nieuwe te kopen toen ik werd gebeld door het Hilton in Brisbane dat ze hem toch hadden gevonden. Prettig, omdat ik letterlijk op het punt stond om een neiuwe te kopen. Maar jammer omdat ik in Brisbane al had gebeld om te horen dat er niets was gevonden. Gevolg: met de kaart op schoot en google-maps op de telefoon mijzelf de stad uit navigeren.

Maar terug naar de rit, het is inderdaad een lange rit, maar vaak met uitzichten zo mooi dat ik het tot de mooiste tochten reken die we hier hebben gedaan. Ik zal de foto's maar voor zichzelf laten spreken.

Link naar de foto's.