De onze

Ik zal er niet omheen draaien, als het aan mij had gelegen had ik de Toyota Landcruiser gekocht. Een onhebbelijk grote en onhandige auto die torenhoog boven (en naast) andere auto's uitsteekt. Vierkant in vorm maar vooral sterk en groot. Maar je kunt niet alles hebben, in elk geval als ik nog enige hoop wil hebben dat Sandra ook achter het stuur kruipt. Het is dus nu de Prado geworden, het kleine broertje van de Landcruiser, maar nog steeds voldoende onbenullig. Hoger dan ik ben, langer dan de gemiddelde stationcar en een 3-liter diesel (en dat is dan weer klein voor zo'n wagen). En uiteraard permanent 4x4, dus nooit meer angst voor vastzitten.

In goed Hollandsche zuinigheid heb ik niet direct een nieuwe aangeschaft, iets wat de meesten hier overigens wel doen. Na wat zoeken op Ebay en autowebsites heb ik eerder deze week een mooie gevonden in de buurt van Port Maquary en ben hier vanochtend langsgegaan. Praatje, proefritje, nog een praatje en de koop was gesloten. De huidige eigenaren hebben net hun boerderij verkocht en gaan terug naar Schotland (of all places). Deze maand rijden zij er nog in, in januari komt hij naar mij toe. Sydney, maakt plaats!

Seven Mile Beach

Vandaag ging de route van Port Maquary terug naar Sydney. Behalve de aankoop van een auto, waarover later meer, een vrij rustige rit. Onderweg kwam ik weer langs Seven Mile Beach. Zelfs op een zondag is dit strand bijna leeg, en dat op slechts 3 uur uit Sydney!

Mo en de Big Banana

Had ik al gezegd dat Australiers iets eigenaardigs hebben, ze houden van grote dingen. En met groot bedoel ik XXX-Large. Zo is er een grootste gitaar in Tamworth (die hebben we in 2003 gezien), de grootste ananas, de grootste garnaal, Ayers Rock (namaak, vandaag gespot), het grootste schaap en gisteren in Coffs Harbour de Big Banana. Om elk misverstand uit de wereld te helpen, wanneer ik zeg groot bedoel ik het formaat van een treinstel, en dat voor elk van deze objecten. Vraag me niet waar het vandaan komt, maar ondertussen hebben we er de nodige gezien. Ik zal binnenkort een score gaan bijhouden.

Overigens valt mijn Mo (voor moustache) nog steeds niet in de categorie groot (hoogstens 'te groot'). Overigens is al wel 4000 dollar opgehaald voor de Movember actie. En hiervoor wordt de snor dinsdag rood geverfd. Je moet wat over hebben voor het goede doel.

Roadtrip en trippers

Het dorpje op een zaterdag ochtend. Nog steeds rustig.

Het Nimbin Museum.

Australie is een geweldig land voor roadtrips, lange autotochten van ergens naar ergens met hopelijk iets interesants onderweg. Dit weekend zit ik in een roadtrip van Brisbane naar Sydney. De directe route is 980 kilometer, maar met omwegen is het al snel 200 kilimeter meer.

Afgelopen juli hebben we deze route ook al gedaan, toen met z'n vieren en in de andere richting. Enige ervaring kwam wel goed van pas omdat ik het grootste deel van de rit zonder kaart reed.

Vanochtend was mijn eerste detour richting Nimbin, de locatie van het Aquarius 1973 festival, als dat een hint is. Nimbin staat in het hele land bekend om één ding: pot, weed, ofwel softdrugs. Het dorp is een beetje in de jaren 70 blijven hangen maar heeft wel een interessante geschiedenis. In de jaren 70 zijn een aantal jongeren die de drukte wilden ontvluchten naar het platte land getrokken om daar een nieuw leven op te bouwen. In het museum speelde een documentaire (een 'docco; zoals ze hier zeggen) waarin de eerste bewonders aan het woord kwamen. Uiteindelijk hebben ze met bijna niets huizen gebouwd, het land bewerkt en uiteindelijk een heel dorp opgezet. Eigenlijk zoals de eerste kolonisten deden. En met alle moeite die dat gekost moet hebben moet je daar wel bewondering voor hebben. Rondlopend in het dorp zie je nog steeds veel mensen die er waarschijnlijk al vanaf het begin bij waren. Een dat was een omrit van 4 uur, maar wel de moeite waard.

Schoolies in Byron Bay

De schoolies zijn de ergste sinds tijden, althans zo vertelde een 'senior police-officer' vandaag op de radio. De maatstaf was dat er twee keer zoveel jongeren waren opgepakt als afgelopen jaar. Een betrouwbare maatstaf lijkt me dat niet.Afgelopen nacht was ik in Byron bay, een van de hotspots voor de afstudeerfeesten. Eigenlijk was het vrij rustig, groepjes jongeren op straat, maar geen herrie, de volgende ochtend geen troep of achtergebleven jongeren. Maar goed, het is nog maar het begin van de week en de 18-jarige schoolverlaters hebben nog een paar zware dagen voor de boeg. Het zal de kranten van deze week wel gaan beheersen.

Breakfast Creek Hotel

Afgelopen zomer was het er niet van gekomen, steak eten bij Breakfast Creek Hotel. Jason, een van onze Australische vrienden uit Mumbai had ons al eerder op het hart gedrukt om, wanneer we in Brisbane zouden komen, steak te eten bij dit hotel. Om allerlei redenen is dat in Juli niet gelukt dus het stond op de agenda. Gisteren en vandaag was ik voor mijn werk weer terug in Brisbane (Brissie voor de locals). En deze keer lukte het wel om hier heen te gaan. Welliswaar had mijn collega David de dag ervoor hier ook al gegeten maar hij was een gewillig slachtoffer.

Het moet gezegd, het bestellen heeft veel weg van een bezoek aan een slagerij. Grote stukken vlees liggen in een koelvitrine waar je je eigen stuk kunt uitzoeken. Het laat zich raden, alle stukken zijn groot, varieren van een 'ladies-portion'van 250 gram tot een volwassen T-bone steak van 750 gram. Daar ergens tussen heb ik een keuze gemaakt.

Naast de 'slagerij' was er ook nog een uitgebreide keuze aan lokale bieren. Vanochtend was dus een uitdaging. Maar goed dat ze een uur achter lopen op Sydney, hierdoor kwam er in elk geval nog iets van uitslapen.

Nu ben ik in Byron Bay, een van de leukere badplaatsen. Het is nu 'schoolies', feestweek voor de schoolverlaters. Dat gaat niet ongemerkt, morgen meer hierover.

Weekend

De derde week zit erop. Het leven begint steeds meer een normaal ritme te krijgen. 's Ochtends met de fiets naar kantoor, laverend tussen de andere fietsers en wandelaars door. Omdat het business district in Sydney relatief compact is komt bijna iedereen met openbaar vervoer naar kantoor. Dat betekend dat vanaf de verschillende bushaltes en treinstations 's ochtend enorm veel mensen naar kantoor wandelen. En dan zijn er de fietsers. Fietsers in Sydney zijn bepaald een klasse apart. Iedereen is gekleed voor een Alp-d'Huez beklimming. De fietsen zijn uitgerust voor een nachtelijke beklimming met dubbele voor- en achterlichten en bijna zonder uitzondering racefietsen of mountainbikes. Ik lijk de enige te zijn die in pak op de fiets zit en geen toeters en bellen gemonteerd heeft. Toegegeven, ik heb wel een fietshouder voor mijn Tomtom besteld en hiermee doe ik toch weer mee. En dan het gedrag. Voor de verandering is het geaccepteerd (althans zo lijkt het) om tegen het verkeer in te fietsen, op de stoep tussen de voetgangers te laveren en rode lichten te negeren. En dat maakt de stad verrassend fietser-vriendelijk, althans in mijn ogen.

Morgenmiddag ga ik BBQ-en bij Arjan in Queens Cliff. Voor die tijd even een duik in zee nemen bij Manly beach en koffie aan het strand. Dat beloofd een gezellige middag te worden en ik heb er nu al zin in!

Op gesprek bij de principal

In Australie lopen veel dingen iets anders dan in Nederland. Het financieel boekjaar loopt van juli tot juni met als gevolg dat we nu in het tweede kwartaal zitten voor onze planning. Behoorlijk verwarrend, vooral omdat ik drie weken al in het vierde kwartaal zat. Zo ook het schooljaar. Dit loopt van januari tot december en is nu dus bijjna afgelopen. Maar dit komt voor ons weer goed uit, want hiermee kunnen de kinderen in Australie direct aan een nieuw schooljaar beginnen met kinderen die allemaal nieuw zijn.

Als goede ouder ben ik vanochtend op kennismakingsgesprek geweest bij de principal van de Castle Cove Public School, de nieuwe school van Sebastiaan en Julia. Het is voor Sydney begrippen een kleine school met 400 kinderen. De keuze van de school is in grote lijnen een keuze tussen een 'public' of een 'private' school. De private school kan voordelen bieden, maar wanneer je in een 'nette' buurt woont zijn de public scholen vaak minstens zo goed. En omdat we geen expat meer zijn past het ook beter in ons budget. Zoals gezegd een kleine school dus. Omdat Jeannette, de principal, wat verlaat was heb ik met een moeder een rondleiding gedaan door de school. Leuke klassen, een ruime opzet en veel blije kinderen op het schoolplein. Een goede eerste indruk dus. Ook het gesprek was leuk, informatief en persoonlijk. Omdat ze voor de inschrijving de kinderen, paspoorten etc persoonlijk moet zien en de Sandra en de kinderen nog niet in Australie zijn kan de inschrijving pas in januari plaatsvinden. Jeannette bood meteen aan om tijdens haar vakantie terug te komen om dit af te ronden, iets wat bij een eerdere school al onmogelijk bleek. Een goede start dus! En dan heeft ze ook nog Nederlandse ouders, wat willen we nog meer?

Tenslotte, op de nieuwe school zullen Sebastiaan en Julia allebei een schooluniform krijgen. De jongens een blauwe broek, witte polo en zonnehoed, de meisjes een blauw jurkje. Wel opvallend was dat alle kinderen, jongens en meisjes, 'verantwoorde' schoenen dragen, dat zijn dus schoenen die met meest op lage Dr Martins lijken. Niet elegant, maar vast gezond. Dat is dus het einde van de Crocs naar school. Maar dat is nu in Nederland waarschijnlijk ook al zo.

Mo Bro no. two

De Movember actie waar ik eerder over schreef is nu ruim twee weken onderweg. Verscheidene mannen op de afdeling hebben meer dan gemiddelde beharing en ook in de stad lopen opvallend veel besnorde mannen rond. Het begint een steeds hoger Starsky en Hutch gehalte te krijgen, vooral omdat veel snorren net te groot zijn. Ikzelf heb het niet tot de snor beperkt, niet geheel tot mijn eigen genoegen. Na vanavond blijft alleen de snor over.

Poffertjes onder de brug

En zo hebben we deze zomer elke vrijdag avond bij de Rocks, onder de Sydney Harbour Bridge een avond markt. Veel eten en drinken en daar horen natuurlijk ook Nederlandse poffertjes bij. Ik zal volgende keer proberen of ze ook goed smaken.

De Groeter

Elke morgen bij binnenkomst op kantoor staat bij elk van de deuren een man om de deur open te houden en iedereen te groeten. Bij een van de mannen gaat het begroetingsritueel door tot je ongeveer in de lift staat:

"Good morning"

"Good morning sir, how are you today?"

"Good, thank you. How are you?"

"Very good on this fine morning, thank you. I wish you a very pleasant day today sir."

"Thank you, the same to you..."

En op dat moment moet je ongeveer op het knopje van de lift drukken anders kom je niet meer weg. Gezellig, maar onhandig als je een paar keer per dag het gebouw in en uit loopt.

Huizenjacht

Afgelopen week ben ik op huizenjacht geweest. Het voelde een beetje als een vluggertje. Wij hadden al een twee maanden trouw op Internet de huizenmarkt gevolgd en gezien dat het aanbod beperkt was. Weinig hoopgevend zeg maar. Aan het einde van de eerste week in Australie toch maar de stoute schoenen aangetrokken en een agent gebeld. Je moet toch ergens beginnen en dit leek mij geen slechte start. Met de bus naar het de nieuwe wijk, stukje lopen en natuurlijk veel te broeg aangekomen. Mooi van de gelegenheid gebruik gemaakt om een praatje te maken bij de lagere school tegenover het huis en dat gaf hoop. Een leuke school, maar o, wat zag dat huis er uit. De bezichtiging binnen met de agent bevestigde het beeld dat dit een investeringspand was en dat wij de pensioenvoorziening van de eigenaar zouden worden. Toch maar niet. Het volgende huis was eigenlijk niet beschikbaar voor bezichtiging die dag, maar met enige charme de agent overtuigd dat ze mij best even de buitenkant kon laten zien. En toen het huis al leeg bleek te zijn en de achtereur open (!) konden we meteen even binnen kijken. Mooi, zwembad erbij en zo, maar rijp voor een aflevering van 'De Verbouwing' in mijn ogen. Toen op naar het derde huis, ook in dezelfde buurt, Sugarloaf Crescent 37. Andere makelaar, ander soort buurt en eigenlijk een mooi huis. Met de wetenschap dat het aanbod beperkt is en er weinig nieuws bij is gekomen in de afgelopen periode meteen besloten het huis te nemen. Jammer voor de dame na mij maar goed voor ons.

Nu, ruim anderhalve week later is er nog steeds niets nieuws op de markt gekomen en ben ik blij dat we snel zijn geweest. Ook leuk: de kinderen gaan naar de Castle Cove school waar de principal Nederlandse ouders heeft. En daar ga ik woensdag praten.

Tom tom

Uit pure kooplust heb ik afgelopen week een TomTom gekocht en nu probeer ik in deze blog mijn aankoop te rechtvaardigen.

Sydney is bepaald geen gemakkelijke stad om te navigeren. Niet alleen ontbreekt een logische structuur (althans vanuit mijn perspectief), de afstanden zijn zo groot dat als je fout bent gereden je ook echt een probleem hebt. Daarnaast is het verkeer te druk om telkens op de kaart of op GoogleMaps te kijken waar je bent. Nu, met de TomTom in de broekzak en de hulp van 'Bram' die tegen mij praat is navigeren een stuk makkelijker. Ik ben er in elk geval probleemloos mee naar Johan gereden die toch echt een behoorlijk eind weg woont. Nu nog een fastoenlijke fietshouder en ik ben klaar.

Glaasje op, even rijden

Toegegeven, Australiers houden van hun drankje. Een biertje tijdens de lunch is toch echt even wennen voor een Nederlander, maar daar draaien ze hier hun pols graag voor om. Een wanneer je een feestje thuis hebt en de drank is op, wat doe je dan? Dan pak je even de auto en haal je wat meer drank. Om dat makkelijk te maken hebben ze hier drive-in slijterijen, bottelo's. Handig, en het werkt ook als je met de fiets bent. Zonder af te stappen een flesje uitzoeken, betalen en weer doorrijden. Wat een land.

Later die middag gezellig geBBQ'd bij een oud collega.

Zaterdagmarkt

Het is opvallend hoe veel er te doen is op een zaterdag in Sydney. Sportfestivals, cultuurevenementen en allehande markten. Zaterdag ben ik er weer op de fiets uitgetrokken, dit keer naar Glebe, een wijk in Sydney. Afgelopen weekend was ik hier ook, niet wetende dat het om de hoek ligt van waar ik nu woon. In een poging om een korte route te vinden heb ik een uur gedaan over wat in 10 minuten te rijden is, als je de weg weet.

Enfin, lokale marken zijn eigenlijk altijd leuk en geven een beetje een beeld van wat er leeft in een stad. Wat de boventoon voert zijn de etensstalletjes. Koffie met muffins, turks brood en aziatische snacks voeren de boventoon. Dan zijn er de chinezen die allehande waar verkopen, van hippe kleren en kinderspeelgoed tot goedkope electronica. Tenslotte, en dat is het leukst, de lokale 'handicraft', dingen gemaakt van hout, klei of andere materialen dat je op de de tafel, de haard en uiteindelijk in de la van de kast zet. Snuisterijen, maar toch leuk. Een beetje rondlopen, hapje eten, wijntje erbij, Australiers zijn er dol op. En ik eigenlijk ook.

Op kamers

Vandaag ben ik opnieuw verhuist, ditmaal naar een ander deel van de stad, Pyrmont. In de afgelopen week heb ik in een serviced apartement gewoond in Kings Cross, zeg maar het Rembrands Plein van Sydney. Erg rumoerig, 's nachts vanwege de vele auto's in de straat en 's ochtends vanwege de bussen in race-mode, vuilniswagens in parkeerstand onder mijn raam en af en toe een brandweerwagen uit de kazerne om de hoek. En de kamer zelf die eigenljk niet meer was dan een slaapkamer met een keukenblok was ook al niet veel reden om te blijven. En toch, vanochtend bedacht ik me dat het toch wel gezellig was. Enfin, nu Pyrmont. De buurt ligt direct achter Darling Harbour en nu echt op loopafstand van kantoor (althans dat dacht ik vanochtend).

En ik zit op kamers. Vanwege de hoge huren in Sydney worden hier veel apartementen gedeeld en dat doe ik nu ook, zij het met de eigenaar. Hij werkt voor Asus, de makers van mijn laptop, dus wie weet komen er nog handige trucs los.

Vanochtend was een onhandige verhuizing. Met een grote koffer 2 zware tassen en 3 kleine tassen stond ik in de hal van het nieuwe apartement om er achter te komen dat ik een dag te vroeg was. Enige stress aan mijn kant, vooral omdat er niet werd opengedaan of opgenomen. Maar de aanhouder wint en uiteindelijk kon ik er toch in. Een gedeelde woonkamer en keuken,een eigen slaapkamer en badkamer en snel internet. Precies wat ik nodig heb. Nog 8 weken en dan kunnen we in ons eigen huis. Maar daarover hierna meer.

Movember

Geheel in de spirit van mateship heb ik mijn op de eerste dag laten overhalen om mij een maand lang niet te scheren, of anders miniumaal een baard of snor te laten staan. Waarom? OMdat het de maand van Movember is. De Movember beweging maakt zich zamelt geld in voor goede doelen, in Nederland de Antoni Leeuwenhoek Stichting, in Australië onder andere voor (of tegen) prostaatkanker.

De bedoeling is dat je je een maand lang niet scheert en een Mo (van moustache) laat staan. Dit kan met of zonder bakkebaarden, baard, sik of combinatie.

Twee jaar geleden heeft de CEO van de bank zich een maand niet geschoren, afgelopen jaar wat lagen daaronder en dit jaar is het blijkbaar mijn beurt. Met het vorderen van de week zien steeds meer mensen er wat scruffy uit op kantoor, mijzelf incluis. Zeker na de Race-borrel gisteren komt dat wat ranzig over. Maar het is voor een goed doel en schijnbaar weet iedereen binnen de bank ervan. Maar een prettige indruk maakt het vast niet bij mijn eerste kennismakingen de komende dagen. Ik zal af en toe een kleine update foto inpassen.

Melbourne Cup

Mijn tweede dag op kantoor was volledig in de sfeer van wat ik van Australie verwachtte. Elk jaar wordt op 3 November de Melbourne Cup gehouden, een paardenrace waarover ik eergisteren al schreef. De Melbourne Cup is een jaarlijks race waarvoor het hele land stilstaat. In Victoria, de staat waar Melbourne in ligt, is het een vrije dag, in alle andere staten waar dit niet het geval is wordt evenzogoed niets meer gedaan na 1200 behalve uitgebreid lunchen en daarna borrelen.

Vlak voor vertrek vertrokken alle dames gezamenlijk naar het toilet (dat zie ik mannen nooit doen) om even later terug te komen, voorzien van impossante hoeden. De hoeden, het laat zich raden bij een race, varieerden van vogelveren in het haar tot heuse boeketjes, wederom in het haar. Mijn afdeling verzamelde in een bar in 'The Rocks' onder de Sydney Harbour Bridge, een mooie plek voor een uitgebreide borrel. Naarmate de middag vorderde voelde het meer en meer alsof ik al jaren in het team werk. Hier en daar begonnen we gezamenlijke kennissen te ontdekken (7 degrees of separation en zo) en de eerste uitnodiging voor een BBQ is binnen.

De rit naar huis was uiteindelijk een lange. De stad was broeierig, vol met mensen, uitgelaten na een dag borrelen. De buitensporig warme dag met 35 graden maakte het niet fietsen niet makkelijk en na thuiskomst ging het licht snel uit.

Vandaag is het gelukkig weer terug naar 25 graden, toch fijner op een werkdag.

Blind dates

De eerste dag op kantoor zit erop. Het moet gezegd, het voelde een beetje als een blind date waar beide partijen met spanning naar elkaar uitkijken hoe de ander is. En het verliep uitstekend.

De dag begon waar het hele avontuur begonnen is, koffie met Geoff op een terras om de hoek van kantoor. En wederom was het ongedwongen, een mix van koetjes, kalfjes en een beetje werk. En daarna kennismaken met het team. Eerst kort op kantoor en daarna, volgens goed lokaal gebruik, met z'n allen naar een terras voor koffie. Zoals beloofd bleek het team een mooie afspiegeling te zijn van de meeste landen die ik in de afgelopen periode heb gezien: India, Indonesie, China, maar ook Portugal, Sri Lanka en nu Nederland. Mijn internationale ervaring werd volgens mij wel op prijs gesteld.

Tja, en hoe loopt dan zo'n dag? Er is een uitgebreid programme opgesteld voor deze week. Vandaag zat daar een stadswandeling langs alle kantoren van de bank bij. Morgenmiddag na 14.00 borrelen met het team en Melbourne Cup kijken. De rest van de week staan verschillende afspraken gepland, maar is ook veel ruimte voor andere zaken, inclusief huizenjacht. De laid-back houding bestaat werkelijk!

Het is nu 18.15, de familie in Nederland is al een paar uur op maar ik heb ze net gemist voor de Skype, hopelijk later. Ik pak nu zelf de fiets voor een rondje door de buurt. Het is nog licht en aardig weer dus toch nog wat beweging. Morgen weer een dag, de blind date is succesvol verlopen.

Woolloomooloo

Deze week kwam een uitnodiging voor een etentje in Utrecht.Dat zijn dus dingen die van hieruit niet meer gaan gebeuren. Helaas. mannen, gelukkig kun je hier de Woolloomooloo in zonder de lidmaatschapskaart te dragen.

Amsterdam in Sydney

Zondag 1-11-2009, 13.43

Koud 24 uur in Sydney begin ik in stapjes mijn leven hier op te bouwn. Als goed 21e eeuwder heb ik direct na het inchecken in mijn appartement mij verbonden met de rest van de wereld door een simkaart en mobiele internet kaart te kopen. Dat je maar connected bent. Met de internet toegang heb ik een fietsenwinkel gevonden en, zoals een echte Nederlander betaamt, heb ik vanochtend een nieuew fiets gekocht. Compleet uiteraard met stevig slot maar ok, en dat voor Australie, met een fietshelm. Toegegeven, het voelt wat onwennig en staat niet geweldig, maar omdat iedereen het draagt is het niet zo erg. Nu de things nog (en hier is dat niet hetzelfde als een string!).

Ik zit nu bij Circular Quay met uitzicht op het Sydney Opera House en, verrassend, naast de Amsterdam, het cruiseschip van de Holland America Lijn.Zo zit dus de hele familie vlak bij Amsterdam vandaag, een mooie gedachte.

En wat ik van Sydney vind? Het wordt mooier met het uur, de zon schijnt heerlijk, de lucht is schoon, alles is mooi, af en schoon en er is geen herrie. Ga ik Mumbai missen? Mischien, maar nu even niet.

India, het is voorbij

Donderdag heb ik mijn laatste afscheidslunch met het team in Mumbai gehad. Onverwacht was de laatste dag op kantoor toch nog een volle dag met 'small small things' die nog even gedaan moeten worden. Even bijpraten met deze en gene, nog wat laatste informatie en goedbedoelde suggesties uitwisselen en hopen dat het blijft werken. Maar het is India dus ik weet dat alles vergankelijk is.

Drie jaar India was geweldig. Voor wij kwamen wist ik al dat het hoge pieken en diepe dalen zou worden. En dat is uitgekomen. De weekenden het eerste jaar waren moeilijk. De beperkingen die je ervaart, de beperkte keuze in activiteiten en de ontstellende kwaliteit van alles hebben mij meerdere malen doen afvragen of dit het allemaal waard was. Maar dan de andere kant, de uitdaging om iets op te bouwen, de sfeer op kantoor (zeker de eerste twee jaar), de geweldige mensen in mijn team en de organisatie maakten alles goed. En, verrassend, met de tijd is de balans verschoven. Met mijn team ging het alsmaar beter en met het 'empoweren' veranderde mijn rol en bleef meer tijd over voor de familie. Tegelijkertijd werden de banden met de andere overgebleven expats nauwer, nogeens versterkt door nu al historische pubcrawls en 'monsoon bachelors'. En dit alles waren de hoge pieken. En inderdaad, de pieken waren veel belangrijker dan de dalen die over tijd makkelijk vergeten worden. Sommige kansen komen maar eens in je leven voorbij en India was er zo een van. Het is nu voorbij en het is de vraag of er nog een keer een 'hardship posting' voorbij komt. En wat we dan doen? Wie weet? Maar nu op naar Australie, het land van de kangaroos en koalas, de stranden en de thongs en plenty of mates!