Donderdag heb ik mijn laatste afscheidslunch met het team in Mumbai gehad. Onverwacht was de laatste dag op kantoor toch nog een volle dag met 'small small things' die nog even gedaan moeten worden. Even bijpraten met deze en gene, nog wat laatste informatie en goedbedoelde suggesties uitwisselen en hopen dat het blijft werken. Maar het is India dus ik weet dat alles vergankelijk is.
Drie jaar India was geweldig. Voor wij kwamen wist ik al dat het hoge pieken en diepe dalen zou worden. En dat is uitgekomen. De weekenden het eerste jaar waren moeilijk. De beperkingen die je ervaart, de beperkte keuze in activiteiten en de ontstellende kwaliteit van alles hebben mij meerdere malen doen afvragen of dit het allemaal waard was. Maar dan de andere kant, de uitdaging om iets op te bouwen, de sfeer op kantoor (zeker de eerste twee jaar), de geweldige mensen in mijn team en de organisatie maakten alles goed. En, verrassend, met de tijd is de balans verschoven. Met mijn team ging het alsmaar beter en met het 'empoweren' veranderde mijn rol en bleef meer tijd over voor de familie. Tegelijkertijd werden de banden met de andere overgebleven expats nauwer, nogeens versterkt door nu al historische pubcrawls en 'monsoon bachelors'. En dit alles waren de hoge pieken. En inderdaad, de pieken waren veel belangrijker dan de dalen die over tijd makkelijk vergeten worden. Sommige kansen komen maar eens in je leven voorbij en India was er zo een van. Het is nu voorbij en het is de vraag of er nog een keer een 'hardship posting' voorbij komt. En wat we dan doen? Wie weet? Maar nu op naar Australie, het land van de kangaroos en koalas, de stranden en de thongs en plenty of mates!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten