Afgelopen week ben ik op huizenjacht geweest. Het voelde een beetje als een vluggertje. Wij hadden al een twee maanden trouw op Internet de huizenmarkt gevolgd en gezien dat het aanbod beperkt was. Weinig hoopgevend zeg maar. Aan het einde van de eerste week in Australie toch maar de stoute schoenen aangetrokken en een agent gebeld. Je moet toch ergens beginnen en dit leek mij geen slechte start. Met de bus naar het de nieuwe wijk, stukje lopen en natuurlijk veel te broeg aangekomen. Mooi van de gelegenheid gebruik gemaakt om een praatje te maken bij de lagere school tegenover het huis en dat gaf hoop. Een leuke school, maar o, wat zag dat huis er uit. De bezichtiging binnen met de agent bevestigde het beeld dat dit een investeringspand was en dat wij de pensioenvoorziening van de eigenaar zouden worden. Toch maar niet. Het volgende huis was eigenlijk niet beschikbaar voor bezichtiging die dag, maar met enige charme de agent overtuigd dat ze mij best even de buitenkant kon laten zien. En toen het huis al leeg bleek te zijn en de achtereur open (!) konden we meteen even binnen kijken. Mooi, zwembad erbij en zo, maar rijp voor een aflevering van 'De Verbouwing' in mijn ogen. Toen op naar het derde huis, ook in dezelfde buurt, Sugarloaf Crescent 37. Andere makelaar, ander soort buurt en eigenlijk een mooi huis. Met de wetenschap dat het aanbod beperkt is en er weinig nieuws bij is gekomen in de afgelopen periode meteen besloten het huis te nemen. Jammer voor de dame na mij maar goed voor ons.
Nu, ruim anderhalve week later is er nog steeds niets nieuws op de markt gekomen en ben ik blij dat we snel zijn geweest. Ook leuk: de kinderen gaan naar de Castle Cove school waar de principal Nederlandse ouders heeft. En daar ga ik woensdag praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten